…..Zastanawiałeś się kiedyś jak wartościowe jest to, co posiadasz?

Dom, do którego wracasz?

Ludzie, którzy w nim są i na Ciebie czekają?

Bliscy, którzy cię wysłuchają.

Dzieci z ich miłością, tak wyidealizowaną, której może im pozazdrościć nie jeden dorosły.

Zastanawiałeś się kiedyś, jak smutne musi być życie w samotności?

Kiedy wracasz do pustego mieszkania, włączasz telewizor, nastawiasz wodę na kawę, odgrzewasz w mikrofalówce obiad siadasz i jesz, sam.

Czasami przyzwyczajamy się, że mamy własnych ludzi na wyłączność.

Zapominamy jak bardzo jest to niezwykłe i ważne, że są w naszym życiu.

Zapominamy, jak trudno znaleźć swojego człowieka, szczególnie wtedy, kiedy on już jest.

No, bo przecież nigdzie nie pójdzie, w końcu to nasz człowiek.

A kiedy pojawia się rutyna, problemy, obowiązki, dużo pracy to może się tak zdarzyć, że gubimy tą wyjątkowość i zapominamy.

Wściekamy się na pierdoły, zapętlamy w nieporozumieniach.

Udowodniamy swoje racje, tupiemy nogą, rzucamy szklanką.

Straszymy groźbami, których tak naprawdę nigdy nie spełnimy.

Tracimy czas, myśląc, że mamy go tak dużo, że jeszcze zdążymy się pogodzić, dogadać.

Tkwimy w milczeniu, bez sensu.

Minuty, godziny, dni, miesiące uciekają.

Nie wrócą.

Warto się przełamywać, warto rozmawiać, wyjaśniać sobie możliwie najszybciej nieporozumienia, warto być razem, aby później nie żałować.

Zanim wejdziesz do pustego pokoju, w którym gra tylko telewizor a jedzenie podaje mikrofalówka.

Zanim położysz się w zimnym łóżku.

Zatrzymaj się i nie pozwól, aby coś ci umknęło.

– dobrze, że siebie mamy – powiedziała wczoraj do NM, wieczorem, kiedy milionowy raz mieliśmy położyć się wcześniej a wyszło jak zawsze.

– dobrze, Ania, to jest bardzo dobrze… – odparł kładąc rękę na moim ramieniu….